Diego Velázquez, jeden z najwybitniejszych malarzy hiszpańskich, jawi się dziś jako człowiek pełen tajemnic i paradoksów. Wybitnie uzdolniony, wcześnie rozpoczął edukację plastyczną i szybko prześcignął swoich mistrzów. Przekroczywszy dwudziestkę nie miał już sobie równych w rodzinnej Sewilli. Nic dziwnego zatem, że postanowił spróbować szczęścia na madryckim dworze. Przez następne dekady piął się po szczeblach dworskiej kariery, zwieńczonej pod koniec życia tytułem szlacheckim. Większość jego dorobku to portrety i autoportrety, ale o wielkości mistrza świadczy to, że mimo powtarzalności tematów potrafił ożywić portretowanych, nie tyle drobiazgowym realizmem, co przenikliwością i znajomością psychiki ludzkiej.